Futuremark (MadOnion) 3DMark – seria!

„W 1999 roku ujrzał światło dzienne program, który jak się teraz okazuje zapoczątkował pewną erę, erę benchmarków. Wiele osób za pewne słysząc same wyniki punktowe z 3DMark’a zaciska pięści i zgrzyta zębami. A to dlatego, że te testy są całkowicie syntetyczne i nie zawsze (często prawie w ogóle) mają pokrycie z osiągami w grach. Jednak takie programy, ukierunkowane tylko w tą stronę aby pokazać nowe efekty, którymi mogą pochwalić się przed zapalonymi graczami producenci kart graficznych, korzystają z całkowicie odmiennego engine’u (wprowadzenie jakiegoś uniwersalnego byłoby raczej niemożliwe), przez co wyniki różnią się od tych z gier. Prawda jest taka, że taki szybki rozwój komputerów, coraz szybsze procesory, więcej pamięci, spowodowany jest w dużej części właśnie przez gry, które nie przebierają w środkach jeśli chodzi o zasoby komputerów. Jednak nie każdą grą można przetestować wydajność, ponieważ nie zawsze była taka możliwość. I tu zapewne twórcą słynnej serii nasunął się pomysł na stworzenie programu imitującego wydajność w grach. Program przedstawiający w łatwy sposób wyniki – punkty – byłby wyśmienitym narzędziem nawet dla początkujących testerów wydajności. ?atwość obsługi, określone standardowe ustawienia pozwoliły zminimalizować błąd pomiaru z tym związany. Tak właśnie powoli rodzina 3DMark’ów zapracowała sobie na pozycje najpopularniejszego benchmarka na świecie. Co za tym idzie, również producenci sprzętu komputerowego często odwołują się do wyników osiąganych w tym programie jako „asa w rękawie”. Niestety nie zawsze zagrania z ich strony były fair play. Ale taka kolej rzeczy została spowodowana tym, że gracze przedkładają wydajność w benchmarkach nad faktyczną wydajność w grach. A producenci benchmarków cieszą się zacierają ręce widząc zyski płynące ze sprzedaży programów. Tak czy owak, mój artykuł świata nie zmieni, więc postaram się wam przedstawić słynną serię.”